بشنو از نی . . .

خانم پروین

خانم پروین که هـویت اصل آن بی بی خدیجه میباشـد، از ازدواج اولِ سـرداد محمد رحیم ضیایی با محترمه بی بی کو، بتاریخ اول قوس1303 هـجری شـمسی برابر 21 نوامبر 1924 میلادی در شـهر کابل بدنیا آمد.

خدیجهء کوچک از سـن طفلی با شـنیدن آهـنگهای دلپذیر پدر هـنرمندش به موسـیقی و آوازخوانی علاقه مند شـد. پدرش که خود شـاعر توانا و در عالم موسـیقی هم ید طولا داشـت، میتواند بهـترین مشـوق او در راه آواز خوانی محسـوب گردد. خدیجه خواندن و نوشـتن و دروس ابتدایی را بصورت شـخصی نخسـت از پدر دانشـمند و سـپس از اسـتادان آن عصر فـراگرفـت و بعـداً شـامل مکتب نرسـنگ کابل ( قابله گی ) شـد و پس از فـراغـت از این مکتب در شـفاخانهء ملکی کابل شـامل خدمت گردید. مدت دوازده سـال در آن شـفاخانه که بعـد ها بنام ( د میرمنو روغـتون) یا شـفاخانهء مسـتورات یاد میشـد به وظایفش با کمال پابندی، لیاقـت و صداقـت ادامه داد. وقتی ( د میرمنو تولنه) یا موسـسه نسـوان کابل پا به عرصهء وجود گذاشـت، نامبرده در دپارتمنت امور صحی آن موسـسه اسـتخدام گردید که مدتی با کمال عـشـق و علاقه به این کار مصروف بود.
در سـال 1330 هـ. ش ( 1951 میلادی) پروین که چادری بر سـر داشـت برای نخسـتین بار وارد اسـتدیوی موسـیقی رادیو کابل شـد و آهـنگ ( گلفـروش) را که شـعـر آن از طبع رسـای شـاعـر آزادهء افغان شـاد روان محمد ابراهـیم خلیل سـروده شـده بود واسـتاد غلام حسـین مرحوم آنرا کمپوز کرده بود روی نوار ثبت کرد که شـام هـمان روز از امواج آن رادیو پخش گردید.

اولین پخش این آهـنگ از رادیو، نام پروین بر سـر زبان ها افـتاد و شـهرت وی از مرز های کابل به ولایات افغانسـتان رفـت و از آنجا به خانم پروین در سـال 1337 هـ. ش. ( 1958 میلادی) برای نخسـتین باز حاضر شـد با ریاسـت پوهـنی ننداری ( تیآتر معارف) قـرار داد هـنری در بخش کنسـرت های آن ریاسـت عـقـد نماید و در سـال 1338 هـ. ش. با رادیو کابل قـرارداد هـنری بسـت و بصورت منظم آهـنگ های در رادیو خواند که کمپـوز آنهـا تـوسـط اســتـاد غـلام حـسـین، اســتـاد نـبی گل، حفـیظ الله خیال و انور شـاهـین صورت میگرفـت.

پروین حدود 320 آهـنگ در آرشـیف موسیقی رادیو و در حدود 20 آهـنگ در آرشـیف موسـیقی تلویزیون افغانسـتان دارد. خانم پـروین یکـبار ازدواج کرده ولی این وصلت او بیش از یکی دو سـال دوام نکـرده اسـت چه شـوهـر او محـمـد یعـقـوب مـاسـتر سـکوت « Masterscout » بنابـر عـوامل سـیاسی کشـور را ترک و در پاکسـتان پناهـنده شـده و با نام مسـتعـار ( مهر خان گران) به حیث نطاق رادیو پاکسـتان سـالهای متمادی بر ضد افغانسـتان و رژیم های آن فعـالیت میکـرده اسـت. پروین بعـد از شـکسـت این ازدواج دیگـر شـوهـر نکـرده و تا واپسـین روز های عمر خود مجرد زیسـته اسـت. از ازدواج با محمد یعقـوب ماسـتـر سـکوت فـرزنـدی نـدارد ولی فـرزندان « ریزه گل» یک خدمتگار خود را که فـوت نموده بود تا دم مرگ مثل اولاد های اصلی خود نگه داشـته و هـمه عـمر خود را به اباته و اعاشـه و تربیهء آنها وقـف کرده اسـت. این هـنرمنـد پـراسـتغـنا، با هـمت و زنـده دل اوقات فـراغـت را اگـر از پرسـتاری اعضای خانواده ایکه بـرای خـود سـاخـتــه بـود فـارع میگـردیـد، بـه مـشــق و تمـریـن آهـنگهـایـش می پـرداخـت. و هــمیـن تلاش هـای مـداوم، تمرین های پیگـیر و مخصوصاً عـشـق و علاقـه اش به مـردم، وطن و هـنرش بـود که باعـث شـده اسـت بعـد از گذشـت شـصت سـال هـنوز هم آهـنگهایش از طراوت و زیبایی خاصی برخوردار باشـد. پــرویـن در ســال 1350 هـ. ش. (1971 م. ) نشـان مطلای هـنـر را از طرف پادشـاه افغانسـتان دریافـت کـرده و بعـداً هـم به گرفـتن لقـب گرامـنـد شـایـسـتهء افغـانـسـتان مفـتخـر گردیــده اسـت.
خانم پـروین به روز 4 شـنبه 18 قـوس 1383 ش برابر با 9 دسـمبر 2004 میلادی، با وطن و وطـنـدارانـش وداع کرد و جهان ما را برای ابـد ترک گفـت و بدیار باقی شتافت .